මෙරට පුද්ගලයන් ලියාපදිංචි කිරීම හා ජාතික හැඳුනුම්පතක් නිකුත් කිරීම සඳහා වන නෛතික පසුබිම ආරම්භ වූයේ 1968.06.22 වන දින 1968 අංක 32 දරණ පුද්ගලයන් ලියාපදිංචි කිරීමේ පනත සම්මත වීමත් සමගය. 1971 අප්‍රේල් 05 වන දින මෙම පනත ක්‍රියාත්මක කිරීමට අදාල රෙගුලාසි හඳුන්වා දීමෙන් පසු, 1971.10.01 වන දින පුද්ගලයන් ලියාපදිංචි කිරීමේ දෙපාර්තමේන්තුව අංක 38, කැප්පෙටිපොල පාර, කොළඹ 05 ලිපිනයෙහි ස්ථාපිත කරන ලදී.

ශ්‍රී ලංකාවේ පුද්ගලයන් ලියාපදිංචි කිරීම අවශ්‍ය වූයේ බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත යුගයේදී වතු කම්කරුවන් ලෙස ඉන්දියානු ජාතිකයන් විශාල ප්‍රමාණයක් මෙරටට සංක්‍රමණය වීමත්, 1947 වර්ෂයේදී ඉන්දියාවත්, 1948 වර්ෂයේදී ලංකාවත්, නිදහස ලැබීමෙන් පසු දෙරටෙහි ආගමන විගමන නීති රීති අනුව ඉන්දියානු ජාතිකයන්ට නීත්‍යානුකූලව දෙරට අතර ගමන් කිරීමට හැකිවීම හා ඉන්දියන් ජාතිකයන් විශාල වශයෙන් ශ්‍රී ලාංකිකයන් සම මිශ්‍රවී පැවතීම යන කරුණු හේතුවෙනි. මේ අනුව, එකල රාජ්‍ය නායකයන් වූ ශ්‍රී ජවහර්ලාල් නේරු හා ඩී.එස්. සේනානායක යන අගමැතිවරුන්ගේ ප්‍රධානත්වයෙන් මෙරට සිටි ඉන්දීය ජාතිකයන්ගේ පුරවැසිභාවය සම්බන්ධයෙන් සාකච්ඡා පවත්වා ලාංකික පුරවැසිභාවය ලබාගැනීමට කැමැත්තක් දක්වන පුද්ගලයන් සඳහා විශේෂ නීති හඳුන්වා දෙනු ලැබීය. එම නීති නිසි පරිදි ක්‍රියාත්මක නොවූයෙන් 1954 ඔක්තෝම්බර් මස අත්සන් තැබූ නේරු-කොතලාවල ගිවිසුමත්, 1964 ඔක්තෝම්බර් මස අත්සන් තැබූ සිරිමා-ශාස්ත්‍රී ගිවිසුමත් අනුව එම ගිවිසුම්වල සඳහන් පරිදි ඉන්දියානු ජාතිකයකන්ගෙන් පිරිසක් ශ්‍රී ලංකාවේ රඳවා ගැනීමටත්, කොටසක් ඉන්දියාවට යැවීමටත් තීරණය කළ ද, එම තීරණය ද නිසි පරිදි ක්‍රියාත්මක නොවුණි. ඒ අනුව, මැලේසියානු හැඳුනුම්පත් නිකුත් කිරීමේ ක්‍රමවේදය අධ්‍යයනය කිරීමෙන් අනතුරුව මෙරටට අවශ්‍ය පරිදි පුද්ගලයින් ලියාපදිංචි කර ජාතික හැඳුනුම්පත් නිකුත් කිරීම සදහා නීති කෙටුම්පත් කිරීම සිදුකරන ලදී.